ตั้งแต่ขึ้น ward สามัญหญิงมาก็คิดตลอดว่า ทำยังไงถ้าเราแก่ไปแล้วลูกหลานจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเราเกินเหตุนะ
ไม่ต้องมาใส่ tube ให้เจ็บคอ wean แล้ว wean อีก suction ใส่สายมาในคอวันละ 6-7 รอบ แค่คิดก็เจ็บแล้ว
ไม่ต้องมาใส่ NG tube ให้อาหาร เพราะฉันไม่อยากกินแล้ว ชีวิตนี้กินมาจนอายุจะ 60-70 แล้ว พอทีเถอะ ไม่ต้องมาแทงขาแทงคอกันจนพรุน
ใส่ folay ไม่ต้องพูดถึงอย่าเลย
ถ้าอายุเกิน 60 แล้ว ต่อให้ shock sepsis ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะ
แต่พอแก่แล้ว ลูกหลานจะเชื่อเราหรือเปล่านะ ถ้าบอกไปอย่างนี้ พวกมันจะเชื่อเราหรือเปล่า
หรือจะหาว่าเราพูดไม่รู้เรื่องอีก แล้วจะทำไงดี เราถึงจะตายแบบสบายๆ ที่สุด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะเนี่ย
นี่ยังไม่ต้องพูดถึงประเภท ลูกหลานไม่ยอมบอกความจริงอีกว่าเราป่วยเป็นโรคอะไร
อันนี้ก็กลุ้มใจ ใครๆ ก็สอนว่าสิทธิของผู้ป่วยต้องรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
แต่บ้านเรานี่กลับตาลปัตรต้องบอกญาติก่อนถึงจะบอกคนไข้ได้ ไม่งั้นอาจจะมีเรื่องได้ แล้วลูกหลานก็ไม่ยอมบอกต่ออีก
ดีนะที่เราเป็นหมอ ถึงตอนนั้นเราเองก็น่าจะรู้ตัวเองบ้าง คงไม่ถูกลูกหลานตัวเองหลอกได้ง่ายๆ
สงสัยว่าเราต้องทำข้อตกลงไว้กับญาติพี่น้อง + ลูกหลานไว้แต่เนิ่นๆ
จะได้ไม่มีใครทึกทักว่าเราอยากอยู่นานๆ แบบมี option เต็มตัวอย่างที่เห็นๆ อยู่ทุกวันนี้
